دلتنگ آسمان که باشی از آدم ها دلگیر نمی شوی...
وقتی می شود فاصله گرفت بیهوده نمی جنگم! چرا باید بیهود جنگید برای چیزهایی که نمی توانی تغییرشان بدهی ؟ وقتی می شود دقایق عمرت را با ادم های خوب بگذرانی چرا باید لحظه هایت را صرف ادم هایی کنی که یا دل های کوچک شان مدام درگیر حسادت ها و کینه ورزی های بچه گانه اند یا مدام برای نبودن تو... برای خط زدن ات تلاش می کنند؟ چرا وقتی می شود به این آدم ها خندید و از کنارشان گذشت بایستم و ثانیه های باارزش عمرم را صرف جنگیدن با بی ارزش ترین فکرها کنم؟!
نه...همیشه جنگیدن خوب نیست! این را من می گویم که خیلی در این زندگی نابرابر جنگیده ام! جنگیده ام تا شاید بتوانم چیزی را عوض کنم... جنگیده ام برای چیزهایی که پیش وجدان خودم سربلند باشم! اما این روزها خوب فهمیده ام که با آدم های کوته نظر... ادم های حسود... نباید جنگید! این روزها فهمیده ام برای اثبات دوست داشتن نباید جنگید! برای به دست آوردن دل ادم ها نباید جنگید! برای اصلاح دل کسی که کینه ورزی می کند نباید جنگید! برای بودن برای اثبات خوب بودن حتی نباید جنگید! بعضی چیزها وقتی با جنگیدن به دست می آیند بی ارزش می شوند!
این روزها نسخه فاصله گرفتن را می پیچم برای هر کسی که رنجم می دهد! برای هر کسی که با حسادت های بچه گانه اش آرامشم را به هم می ریزد! از آدم هایی که زیاد دروغ می گویند فاصله می گیرم از ادم هایی که زیاد ظلم می کنند فاصله می گیرم! از آدم هایی که حرمت دل دیگران را نگه نمی دارند فاصله می گیرم... با حقارت بعضی دل ها نباید جنگید باید نادیدشان گرفت و گذشت...
گاهی حتی اگر لازم باشد آنقدر به آسمان زل می زنم تا از زمین فاصله می گیرم...
من ایمان دارم کسی که دلتنگ آسمان باشد بیهوده برای رنج های زمینی دلگیر نمی شود! این را مدام با خودم تکرار می کنم و می گذرم از کنار آدم هایی که دست دادن های گرم شان، هرگز حسادت چشم های شان را از یادم نبرده است...
پی نوشت: راستی میان این همه جنگ،«دوستت دارم» های تو بهترین غنیمت دنیاست...