موهایت را به من بده
می خواهم
در اوراق آفرینش
در حضور خودت
دست ببرم :
گلی را لای موهایت می گذارم
گل ، بوی موهایت را می گیرد ...
به همین سادگی ...
در عجبم ...
پیشینیان چگونه زیبائی را معنا می کردند
قبل از آفریده شدنِ
چشمهای تـــــــو ...
چقدر زیباست شعر ِانار ،
سرخ است و زیبا
نامش انار است ...
اما خاتون ؛
انار که سینه چاک است
در محضر ِلبهای ِتـــــــو
می دانم رحماندوست
ندیده ،
"تـــــــو را"
و سرخی لبهایت ...
کنار حوض نشسته ای
گاه دست زیر آب می زنی
مرا خیس می کنی و ماهی ها را فراری
گاه با انگشتت
موهایت را فر می کنی ،
عجب لذتی می بری خاتون
یاد آن شعر بازی های کودکی افتاده ام
⇣ دختر ِ اینجا نشسته
⇣ بازی می کنه
⇣ شادی می کنه ...