عکس

عکس ؟

عکس است دیگر ، جان که ندارد ، حرف که نمیتواند بزند ، نمیتواند خیلی کارها بکند ،

چون فقط یک عکس است ، میگفت عکست چقدر آرام است ،

عکس است دیگر ، جان که ندارد ، مجبور است که آرام باشد ،

مجبور است که محفوظ به حیا باشد ،

مجبور است که با همه چیز بسازد

مدت بسیار زیادی است که عکس ملاک خیلی چیزها نیست ،

ملاکِ خوب بودن ،

ملاکِ اوضاع بر وقف مراد است ،

ملاکِ همه چیز خوب و خوش است فقط جای شما خالی ،

اصلا دلم میخواهد آن کسی را که همه ی این تصورات را انداخت گردن یک عکس بی جان پیدا کنم و بگویمش ، قربانت گردم آخر تو این همه تصورات را گذاشتی بر عهده ی یک عکس ؟

یعنی یک عکس باید این همه مسئولیت بر گردنش باشد ؟

از من میشنوید آدم ها را هرگز با عکس هایشان قضاوت نکنید ،

عکس ها گاهی اوقات دروغگو ترین موجودات روی زمین میشوند ،

روزهایی از زندگی شروع میشود که تو دقیقه به دقیقه اش خودت را به خودت میبازی

روزهایی آنقدر کلافه ای که دلت میخواد خودت را بسته بندی کنی و با یک پست پیشتاز بفرستی جایی که اثری از هیچ موجود زنده ای نباشد

روزهایی که تو میمانی یک باک پر و یک جاده ی یکطرفه

روزهایی که میدانی جواب احوال پرسی گریه است و بس

و در همه ی این روزها که میگذرد عکس تو همانطور آرام میماند

آرام میماند

آرام میماند و دروغ میگوید

آدم ها را با عکس هایشان قضاوت نکنید .

پویان احدی